Wat een zwaar leven..

Dit keer geen blog vanuit Paramaribo, maar vanuit Nickerie! Hier straks meer over, maar eerst nog een korte samenvatting van de afgelopen twee weken.

Op stage heb ik vooral enquêtes afgenomen onder de bezoekers van het restaurant. Ik begon elke ochtend rond half 7, dit is ook de tijd waarop het ontbijt start en zo had ik de meeste kans om veel gasten aan te kunnen spreken. Het was erg lastig omdat de bezetting in het hotel momenteel erg laag is, hierdoor heb je na een paar dagen iedereen al gehad. Daarnaast is het zwembad ook nog is gesloten voor onderhoud waardoor er geen bezoekers van buitenaf komen om te komen zwemmen. Dit was wel erg jammer en ook vervelend voor mijn onderzoek. Naast de enquêtes heb ik ook veel mensen geïnterviewd zoals de medewerkers, managers en de financiële controller. Verder ben ik samen met Esmee een middag op stap geweest met twee managers om inkopen te doen voor de afdeling Food &Beverage en voor de Housekeeping. Er is geen speciale groothandel voor hotels dus we bezochten eigenlijk een soort Blokkers, deze winkels hadden vaak natuurlijk niet genoeg voorraad voor zo’n hotel. Nu ben ik op stage vooral bezig met het ondersteunen van de consultant. In november zal een wijnkaart geïntroduceerd worden bij zowel de locatie Paramaribo als Nickerie. Ik ben een planning aan het maken voor trainingen voor de medewerkers. Een paar maanden geleden zijn er ook trainingen gegeven, maar intussen zijn er weer bijna allemaal nieuwe medewerkers dus is dit effect verdwenen. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat er heel weinig inzicht is in hoe de afdeling draait, draait het winst of verlies per maand? Als het operationeel goed loopt, zullen we daar naar gaan kijken.

Er waren maar liefst twee feestjes bij onze overburen. De eerste keer waren we erg verbaasd over hoe groots de Surinamers uitpakken bij een verjaardag. Er waren heel veel mensen uitgenodigd, er stond een springkussen en ook reed er een treintje voor de kinderen door de straat. We dachten dat dit speciaal was maar hoorden later dat dit geen uitzondering is voor een Surinaamse verjaardag, wel wat anders dan een kinderpartijtje in Nederland. Bij het tweede feestje op zaterdagavond was dit ook weer allemaal aanwezig en nodigde onze altijd gezellige en alcohol liefhebbende overbuurman ons uit om ook naar het feest te komen. Er was eten in overvloed, de drank vloeide rijkelijk en er werd stoelendans gedaan. Het was erg leuk om een keer zo’n verjaardag mee te maken.

De weekenden werden vooral ingevuld met feestjes en hangmatteren. Zo hadden we een verjaardagfeest van drie Nederlandse stagiaires. Na een paar drankjes vertrokken we met de party bus richting de discotheek. Ook zijn we naar een feest geweest in een hotel waar DJ Erik E draaide, een huisgenoot had alle promotie hiervoor ontworpen en kreeg daarom gratis kaarten. Het plan was om ook nog een tripje te gaan maken, maar dit is er uiteindelijk niet meer van gekomen.
Ongeveer één maand later was het pakketje van Glenn voor mijn verjaardag dan ook eindelijk binnen! Van mijn vriendinnen had ik al een paar weken geleden een pakket gehad met daarin onder andere Hollandse stroopwafels en een tijdschrift.
 
Nu meer over Nickerie; We zijn gister met zijn vieren vertrokken naar deze stad om hier een paar dagen stage te gaan lopen in het andere hotel. Nickerie is de ene grootste stad van Suriname maar is eigenlijk bijna geen stad te noemen. De busrit duurde bijna 4 uur en we zagen onderweg veel rijstvelden. Er is weinig te beleven maar we krijgen transfer, overnachtingen en eten betaald. Dit betekent dus een weekje slapen op een hotelbed in de airco! Het is ook de stad waar verhoudingsgewijs het aantal zelfmoordpogingen abnormaal hoog ligt in vergelijking met de rest van de wereld. Ik heb vanochtend met een medewerker hierover gesproken, zij vertelde me dat de meeste vrouwen hier al rond hun 15e trouwen, zij beginnen dan ook heel vroeg met kinderen. Als de relatie uiteindelijk stuk loopt zitten ze vaak erg in de put. Ook is er in de stad heel weinig te doen, het leven van de vrouwen bestaat eigenlijk alleen maar uit werk en het huishouden en ze hebben geen sociaal leven. De mannen gaan nog sporten of bijvoorbeeld naar het casino, maar voor de vrouwen is dit niet gebruikelijk. Ze hebben een groot minderwaardigheidsgevoel. Ook is het hier de normaalste zaak van de wereld dat de mannen 2 vrouwen hebben. Dit district is veel minder ontwikkeld dan Paramaribo.

Het is de bedoeling dat we hier concurrentieonderzoek doen en daarnaast de afdeling die we in Paramaribo hebben ook hier onder de loep gaan nemen. Kijken wat verbeterpunten zijn en een handleiding schrijven met de procedures. Ik heb vanochtend gelijk meegekeken bij het ontbijt om 6.00 uur s’ ochtends.

Het leven hier bevalt me nog steeds goed! No stress.. en dus ook veel minder hoofdpijn, nekpijn en niet haasten voor de trein, werk of noem maar op!

Liefs Chantal